این روزهای من

سلام

و سلام بر قلم

و دستی که بر قلم نمی رود و درد دل نگاری نمی کند و اگر برود هم شکسته می نویسد و زبانی که گله می کند از عالم و آدم و دلی که از گله ی دوست و دشمن پر است و نگاهی که به آسمان است و از همه جای زمین و اهل زمین شکوه می کند، باشد که بهار امسال سرمنشا تغییرات بسیاری برای همه ی ما ،من و توی بنده ی خدا باشد و شاید با جمله الحمدلله ای غم از وجود و صورتمان برود به لطف خودش و سالی که نکوست از مهر مادری اش پیداست و به امید اینکه که مادر سادات "فاطمه " دستمان را بگیرد و به مقصدمان برساند . ان شا الله 

 

این پایان قصه نیست ...

 

پس نوشت : دلتنگ حال و هوای سحر های کربلا