داستان های امریکا و دوستان

 

کانادا از قدیم الایام کشوری وابسته و پیرو مواضع ارباب خود امریکا بوده است به طوری که در عرصه جهانی نیز هرگز به صورت مستقل عمل نکرده و همیشه موضع انفعالی داشته و از ترکیب جمعیتی این کشور نیز می توان در یافت که این کشور یک ملت تشکیل شده از هزار قوم و نژاد است که غالب آنان مهاجرند  و به نوعی یک ایالت مازاد امریکاست .چندی پیش مطلع شدیم که عده ای از دوستان کانادایی ما در سفارتشان دلشان هوای مطبوع وخنک و گاهی سرد مایل به یخبندان وطن را کرده است و طاقت هوای گرم و طاقت فرسای تهران را ندارند لذا از فرط این دلتنگی شبانه تصمیم به سفر به دیار کاج ها کردند البته قبلا با دیار تاج ها (بریتانیای کریم ) هماهنگ کرده و با دیار حقوق بشر ،سرزمین آزادی سلاح وغیره نیز همینطور تا بلکه بتوانند در آینده زندگی راحتی داشته باشند و در عوض اربابان با مرا م نیز قول بدهند به سران مملکتشان یک بلیط مجانی سفر به لاس وگاس را هدیه و یا لااقل با تخفیف 30 % عطا کنند و در ضمن در مسایل جهانی هوای آنان را داشته و کمی جهت گرم کردن فضای کشورشان کمک کنند. که از جمله این اقدامات اعطای ویزا به نخبگان دیگر کشورها به اسم امریکا ودیپورت مازادشان به کانادامی باشد و دیگر کمک ها که به دلیل مسایل فنی از بازگو کردن آنها معذوریم . واما کشور ایران که بسیار از این قضیه ناراحت وغم انگیز است تصمیم گرفت از برگزاری اجلاس سران غیرمتعهد ها ابراز ندامت،پشیمانی و غلط کردم بنماید و قول بدهد که از ریاست این اجلاس استعفا بدهد شاید اندکی رفقای کانادایی تجدید نظر کنند و رحمی به منطقه آسیای غربی و از عواقب این پدیده شوم ایران را معاف کنند وایران هم دیگر آب قاتی نفتش نکند و به آنان بفروشد که صنایعشان به مشکل بخورد و تقاضای پس گرفتن بشکه هایش را نکند  و دیگر اصلا نفت نفروشد و دلاررا تا قیمت 10000 تومان گران کند و کلا کشور خوبی باشد که سازمان ملل و شورای امنیت یه توپ قلقلی به آن بدهد وعمو بانکی موندیگر به ایران نیاید تا شاید دوبارهخاله الیزابت دلش به رحم آید واجازه بازگشایی سفارات انگلیس و کاندا را بدهد.

این پایان قصه نیست ...

,,

اگر نظرنکنی غمم کجا ببرم

چه می شود که شوم کبوتر حرمت 

که آشیانه کنم به سایه کرمت

گرچه از کم، کمترم .حلقه گوش این درم

یا به زنجیرم نما یا بده بال وپرم

یا علی موسی الرضا    یا علی موسی الرضا

قدم بنه به سرم. نظر نما بنما به دلم

اگر نظرنکنی غمم کجا ببرم  

روسیاهم یا رضا بی پناهم یا رضا

نوکری تو شده افتخارم یا رضا

یا علی موسی الرضا یا علی موسی الرضا

سلام.چندی است که دلمان برای آن کریم بی دریغ امام رضای خودمان دلم تنگ است و مجال پر کشیدن به آستانش نیست .دلمان پر می کشد که به دامانش پناه ببریم و درددل کنیم و طلب مشکل گشایی.آقای ما انقدر کریم است که به ریزه خوارهایی مثل ما هم توجه می کند و دست همه را می گیرند .دعوت می کنند و ما توان اجابت نداریم البته سفره ی کریم که دعوت نمی خواهد هر وقت در زدی می گشاید . یا امام رضا ما که دعوت نامه نمی خواهیم حرمت خانه ماست .

این پایان قصه نیست...

,