قهرمانان واقعی شهدا بودند

              

 

نمی دانم مقایسه خوبی است یا نه اما پس از شادی بیش از حد برخی از مردم پس از صعود به جام جهانی یاد خیلی از مسائل افتادم که یادمان رفته و شادیم و قهرمانانمان را شاید فراموش کرده ایم ؟!

خوشحالم ،خوشحالیم ،خوشحالند به جام جهانی راه یافتیم ،تیم ملی پس از 8 سال به جام جهانی فوتبال راه یافت ،غافلم،غافلیم ،غافلند که ره یافتگان به بزم جهانی الهی که بودند ؟ یادمان رفت ؟یادمان بود ؟ در راه جام جهانی چه چیزهایی هزینه کردیم ؟ 8 سال در میدان فوتبال جنگیدیم تا به جام جهانی برویم ،8 سال جنگیدیم و همه قهرمانانمان را به کار بستیم که چه بگوییم ؟چه می گوییم ؟ کجایند قهرمانان بی ادعا ؟ آنان که مصدوم نشدند و چند ماهی از میادین دور تا عکسشان را برروی پیراهنمان بزنیم در مقابل دوربین ها و به یاد آنان عکس یادگاری بگیریم و بزرگراهی ،کوچه ای ،خیابانی به نامشان کنیم . 8 سال جنگیدند تا عاشقی کنند و جسم خود را فدای این عاشقی کردند و از این دنیا دور شدند و به جام آخرت الهی راه یافتند آنجا که همه بزرگان مرحله مقدماتی دنیا از گروه خود بالا آمده اند و اکنون بواسطه امتیازات تقوایشان و تفاضل گل ایمان و برد در بازی مستقیم روبروی شیطان در بهترین جایگاه ها قرار گرفته اند و به مقام قهرمانی بندگی خدا رسیده اند و کاپ رضای الهی را به کاپیتان این تیم که همان پیامبر مهربانی هاست می دهند و آنجاست که شهدا که جزو تیم اصلی و از بازیکنان فیکس این تیم بودند نمایان می شوند و ما قبطه می خوریم و آنگاه می فهمیم قهرمانان واقعی میدان دنیا شهدا بودند .8 سال جنگیدند مردانه و تا پای جان و تا آخر 90 دقیقه دنیایی بازی کردند و ما جاماندیم و آنان رفتند ؟ نه، آنان رفتند و ما ماندیم در شادی پس از صعود به جام جهانی 2014 برزیل و این روزها خوشحالیم و در جنگ رنگ ها غرقیم .

اما یادمان نمی رود که مردان با غیرت واخلاق ایرانی جنگیدند تا پرچم ایران اسلامی را بالا نگه دارند و  خوش درخشیدند .

اما این روزها چه دوریم از قهرمانان واقعی مان .

این پایان قصه نیست ...