ما داریم میریم مهمونی ...کربلا ما داریم می آییم .

 

             

 

السلام علی القتیل العبرات  .

یا امام رضا. ایها الامام الرئوف، دل پر می کشد به سویت و اذن می خواهد تا راهی شوم ،راهی ملجا دیوانگان ، به سمت حرم و اذن می خواهد تا پر بکشد سمت حریم تنها امیر یتیم نواز ، علی علیه السلام و سمت  قتیل العبرات،  ساکن سرزمین کرب و البلا و می رود تا از جانب همه ی محبان بگوید : لا یوم کیومک یا اباعبدالله و یا لیتنا کنا معک با دستان خالی و روی سیاه . می روم تا  دوباره ببینم خانه کریمی که پناه دردمندان است  وبگویم : من آمدم،  تو  دریاب . من آمدم .آقای من ،دنیای من ،الهم الجعل محیای محیای من  و می آیم به سمت تو ،سمت نور ،سمت خوبی ها ،آقای من. این دل رمیده ی من در انتظار حرم یاره و  آرام آرام می آید با اذن الهی و  ویزای یا عباس و مهر خروج  لطف کریم   و مجوز نظام وظیفه ی خون بهای شهیدان  و با ضمانت امام رضا ، گذرنامه ی عشق اهل بیت، تا از مرز عشق و جنون گذر کند  و هنگام وصال بگوید :   صل الله علیک یا ابا عبدالله.

 و چه زیبا می گوید رضا هلالی خودمان: 

دیوونه کربلاتم، از بچگی مبتلاتم، سینه زن روضه هاتم ،مدیون چشماتم ،وقتی شبا بی قرارم ،سرمو رو تربت میزارم.

همه ی عشق ما ، نذر سینه زنا،  قربون پرچم حرم کربلا . خاطره ی اولین بار نگاه بار به صحن علمدار، دلم رو کرده گرفتار ،دلتنگتم ای یار، من و یه دل هوایی خسته شدم از جدایی . میخوام بشم کربلایی.

نمی گم عاشقم . آخه نالایقم . میدونم آقا جون برات آینه ی دقم.  

 

در پایان از همه ی رفقایی که ندیدمشان و بر گردن ما حق دارند و ما مدیونشان هستیم ،حلالیت می طلبم.

نایب الزیاره هستیم .انشاالله  

 

.این پایان قصه نیست